Voor de buitenwereld zag mijn leventje er vrij perfect uit. Mijn werk als fotografe (van je hobby je baan maken, wie wil dat nou niet?), allemaal leuke reizen, gezellige vriendinnen en een lieve knappe vriend.

Wat de buitenwereld alleen niet zag en ik zelf op dat moment ook niet helemaal doorhad, waren mijn onzekerheden en hoe hard ik voor mijzelf was.

In mei 2019 stortte ik in, maar zelfs toen bleef ik hard voor mezelf. Ik dacht dat ik me aanstelde en kon niet geloven dat ik in een burn out was geraakt. Ik vond het zó lastig om naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Dit zorgde ervoor dat ik mezelf, ook al was ik tot bijna niets meer in staat, toch nog pushte om door te gaan. Een half jaar later bereikte ik mijn echte dieptepunt en trok mijn lichaam keihard aan de rem. De stress gierde door mijn lijf. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Mijn energie was compleet op, ik kon met moeite van het bed naar de wc lopen.

Dat was voor mij het omkeerpunt, dit moest anders. Ik moest naar mijn lichaam gaan luisteren.Langzaam maar zeker leerde ik de signalen herkennen, kreeg ik inzicht in mijn gedachten en gunde ik mijzelf eindelijk die rust waar mijn lichaam al zo lang naar vroeg.